Vernederd, verkracht, verborgen. Huisslaven in België

2004-10-01

In Parijs ontmoette Inge Ghijs een meisje uit Togo dat als inwonend huispersoneel ware slavenarbeid moest verrichten en bovendien opgesloten en geslagen werd. 'Nooit eerder is een ontmoeting, een verhaal, zo sterk en zo lang door mijn hoofd blijven spoken', aldus de gerenommeerde journaliste van De Standaard. Ze beslist om te onderzoeken of ook in België huisslavernij bestaat.

Haar onderzoek verloopt moeizaam, want op dit fenomeen rust een groot taboe. Tot haar grote verbazing en verontwaardiging vindt Inge Ghijs uiteindelijk toch tientallen vrouwen uit de derde wereld die in ons land in onmenselijke omstandigheden moeten leven en werken: in pure armoede verzorgen zij veelal welgestelde mensen. Ondervoed en onderbetaald, vernederd en soms zelfs verkracht door hun werkgevers, leven zij zonder officiële documenten, zonder enige hoop op een betere toekomst... De politie, de inspectiediensten en hulpverleners kennen deze schrijnende problematiek nauwelijks en blijken zo goed als machteloos te staan, want de wanpraktijken spelen zich af achter gesloten deuren.

Vernederd, verkracht, verborgen is een striemende aanklacht, wil mensen wakker schudden, de uitbuiters aanklagen en de slachtoffers helpen. Inge Ghijs: 'Het is een maat voor onze beschaving. Door deze "onrechten", deze onzichtbaren te beschermen kunnen we bewijzen dat civilisatie meer is dan een dun laagje vernis.'

De pers over het thema van het boek: 'Slavernij bestaat nog steeds, ook in België.' (De Morgen), 'Honderden illegal Ecuadoranen werken als huisslaven in Belgische gezinnen.' (Het Nieuwsblad), 'Misbruiken zijn schering en inslag.' (Wereldsolidariteit).)