De opstanden in de Arabische wereld behoren al maanden tot de hoofdpunten van het nieuws. Vooral de ontwikkelingen in Egypte – het meest bevolkte en belangrijkste Arabische land – worden op de voet gevolgd. Zeker nu de eerste vrije en open verkiezingen volop bezig zijn. De vraag die iedereen zich stelt is: zal Egypte eindelijk, na decennia van dictatuur, een democratisch en burgerlijk bestuur krijgen?
Die hoop was voorbarig. De Hoge Raad van de Gewapende Strijdkrachten (SCAF) is duidelijk niet van plan om de macht zomaar over te dragen. En probeert via cynische en tactische manoeuvres de protesten in een kwaad daglicht te stellen. Een andere pijnlijke vaststelling is dat de prodemocratische en jonge Tahrir-activisten misschien wel de grootste verliezers zullen zijn van de Egyptische opstand. Want hoewel ze de massale volksopstand hebben opgestart, zullen het vermoedelijk de islamisten zijn – de Moslimbroederschap en de ultra-orthodoxe salafisten – die de politieke arena zullen beheersen.
Het is duidelijk: een robuuste, burgerlijke en liberale democratie is zeker nog niet binnen handbereik. Maar de strijd om de toekomst van Egypte is nog niet gestreden. De revolutie duurt verder. Met steun van het Fonds Pascal Decroos wil Chams Eddine Zaougui een vollediger en realistischer beeld schetsen van de richting die Egypte de komende maanden zal uitgaan. Hij trekt naar Egypte om te spreken met Egyptenaren die ver weg van het Tahrirplein wonen, en wisselt van gedachten met lokale experten en journalisten. Zijn bevindingen verschijnen begin 2012 in Knack, ongeveer een jaar nadat de opstand is gestart.
MAGAZINE
Volgt de ene dictator de andere op? (Knack, 11/01/2012)
KRANT
De gebroken beloftes van het Egyptische leger (Opiniestuk in De Standaard, 17/01/2012)
