Door de klimaatverandering worden de Europese zomers gemiddeld steeds droger en heter, en niet alleen in het zuiden. Tijdens de extreem droge zomer van 2018 bleef de droogte zelfs grotendeels beperkt tot het gebied ten noorden van de Alpen. Ook de zomers van 2019 en 2020 waren op veel plaatsen abnormaal droog. De negatieve gevolgen van de droogte voor de natuur en de mate waarin die tijdens het groeiseizoen nog koolstof opneemt zijn aanzienlijk.
Dat klinkt als slecht nieuws voor de grootschalige EU-plannen om meer CO2 op te slaan in de natuur, en die mogelijk zelfs mee te tellen als een verlaging van onze uitstoot.
Hoe voorkomen we dat de natuur in de toekomst zelf een bron van CO2 wordt, en dat de bomen die we hebben aangeplant sterven of in vlammen opgaan door de droogte?
Hoe zorgen we ervoor dat de vele koolstof die door de eeuwen heen werd opgeslagen in natte gebieden (die later vaak door mensen zijn drooggelegd) vandaag niet opnieuw de lucht ingaat?
En is het planten van nieuwe bomen altijd de meest duurzame manier om meer koolstof op te slaan, of moeten we ook andere natuurgebieden beschermen of zelfs heraanleggen om dit fenomeen in te dijken?
Deze en vele andere vragen stelde Tim Vernimmen deze zomer aan wetenschappers in zes Europese landen die druk aan het werk waren om de impact van de droogte op de natuur te onderzoeken.
Zo kon hij met eigen ogen zien wat de droogte aanricht, en wat onderzoekers en natuurbeschermers daaraan proberen te doen.
Foto: © Tim Vernimmen
PRINT/ONLINE
- Kunnen we wel op bomen rekenen om de CO2-uitstoot te compenseren?, De Standaard, 7/11/2020.
- Als een bos meer CO2 uitstoot dan dat het er opslaat, De Standaard, 9/11/2020.
- Eerst water, de rest komt later, De Standaard, 13/11/2020.
