Waarom ngo’s niet om holebirechten malen

Jan De Deken en Arne Gillis reizen met steun van het Fonds Pascal Decroos naar Oeganda en spreken met verstoten homoseksuelen, met LGBT-rechtenactivisten en met minister van Ethiek en Integriteit Simon Lokodo, die homoseksualiteit een plaag noemt die moet worden uitgeroeid.

De Deken en Gillis onderzoeken ook de rol van de Belgische overheid en ngo’s ter zake. Publiekelijk zegt de Belgische regering het voortouw te nemen tegen LGBT-discriminatie in Oeganda. In de praktijk blijkt dat niet te kloppen. Oeganda is een belangrijk partnerland van de Belgische ontwikkelingssamenwerking en in de federale beleidsnota is mensenrechten een van de twee centrale assen van het ontwikkelingsbeleid, maar waar andere westerse landen actieve steun verlenen aan holebirechtengroepen, geeft België niet thuis. Dat blijkt uit gesprekken met Oeganda’s vooraanstaande LGBT-bewegingen, minister van Ontwikkelingssamenwerking Alexander De Croo, de Belgische ambassadeur in Oeganda en andere West-Europese diplomaten en ontwikkelingswerkers in het land. Activisten noemen de kloof tussen discours en praktijk een gevaarlijk spel waar Oegandese holebi’s het eerste slachtoffer van zijn. Ze verwijten politici opportunisme en lippendienst.
Uit het onderzoek blijkt dat ook Belgische ngo’s die overheidssteun krijgen voor projecten in Oeganda holebirechten massaal links laten liggen. Ze geven aan dat het thema niet aan hun focus raakt of erkennen dat ze zich niet aan de materie willen verbranden.