Für Elise

Kaouthar is een vrouw van 22. Ze zit voor een piano, die ze van haar tante kreeg. Haar vingers strijken over de toetsen. Ze probeert het begin te spelen van Bagatelle No. 25 in A minor, Für Elise. 

Na noot vijf slaat ze de foute aan. Ze vloekt, en probeert meteen opnieuw. Opnieuw loopt noot zes fout.

Ze zit in een lokaal met Orff-instrumenten, oude versleten microfoons en filmposters van Natural Born Killers en One Flew Over The Cuckoo’s Nest, in de gevangenis van Antwerpen. Ze zit hier al een jaar, vanaf de dag dat ze 18 werd.

Op haar dertiende kwam ze in jeugdzorg terecht, een MPI (Medisch Pedagogisch instituut), een verblijfsvoorziening voor kinderen met een handicap, gekoppeld aan een school, ergens in de Kempen. Op haar tiende liep ze weg, toen haar thuissituatie onhoudbaar werd. Ze leefde even op straat, kwam in contact met mensen, waar ze het nu liever niet meer over heeft.

Het begin van Für Elise klinkt opnieuw. Kaouthar zucht, draait met haar ogen. Weer de foute zesde. Toch speelt ze door.

Ze had altijd een piano in haar kamer in het MPI. Ze kreeg ze van haar tante, die ondertussen overleden is. 

In woedebuien decimeert ze alles wat in haar kamer staat: tafels, stoelen, planten, posters, de TV. Alles valt in stukken plastic en scherven op de grond. Maar één ding raakt Kaouthar nooit aan: die piano. 

Nu zit ze in de gevangenis, omdat ze op straat leefde, en geen andere plek had waar ze naartoe kon. Binnenkort gaat ze naar een de forensische psychiatrische instelling, om haar leven een nieuwe start te geven. Langzaam probeert Kaouthar zich Für Elise te herinneren. Alle noten in haar leven weer op dezelfde plek te krijgen.

De documentaire ‘Für Elise’ vertelt in twee delen over Kaouthar, en over kinderen in de jeugdzorg in België.

Dit project komt tot stand in samenwerking met Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek, Radio Begijnenstraat, Radio 1 en Sabam For Culture.