BEVEREN - ‘Jailbirds’ onderzoekt de parallel tussen het leven in lockdown en dat in een penitentiaire instelling. Het voorbije jaar ervaarde de gezamenlijke mensheid hoe het is om je vrijheid te verliezen. De vraag is maar in hoeverre de gedetineerden door deze gedeelde ervaring op meer begrip van de buitenwereld kunnen rekenen.
Want wanneer het op coronamaatregelen aankomt, moeten gevangenen als eerste de broeksriem aanhalen, maar mogen ze pas als laatste weer versoepelen. Zo moesten ze sommige weken tot wel 22 uur op cel doorbrengen, ontspanning- of sportactiviteiten vallen weg, evenals sowieso al erg beperkte sociale re-integratie procedures, en ontvingen ze maandenlang geen fysiek bezoek.
Gedetineerden worden met andere woorden nog dieper in de vergeetput geduwd; de gevangenis wordt tijdens corona nog meer een isolatiecel binnen de samenleving.
Veel daarvan heeft te maken met het maatschappelijk taboe. Toen tijdens de eerste lockdown een briefwisseling met rusthuizen voorgesteld werd, was slechts één woonzorgcentrum bereid brieven te ontvangen. De gedetineerden ontvingen geen enkel antwoord.
Verder rijst, ook vanuit het gevangeniswezen zelf, de vraag of een gevangenis de beste manier is om een terugval in de misdadigheid te voorkomen.
Sanne De Wilde en Jana Antonissen trokken op verschillende momenten van de coronacrisis naar de gevangenis van Beveren, een van de nieuwste gevangenissen van ons land. Lange gesprekken met de gedetineerden leverden erg menselijke bespiegelingen over vrijheid en vriendschap, spijt en schuld, en het verglijden van de tijd op, waar wij vandaag allemaal iets van kunnen leren.
Foto: © Sanne De Wilde
