Wanneer de granaatappels rijp zijn

Wanneer de granaatappels rijp zijn, barsten ze open en komen de karmozijnrode pitten tevoorschijn. Van oktober tot december zie je liggen, als scherven op vensterbanken en koffietafels, verspreid over het hele land.

Fotograaf Emiel Petrovitch en schrijver Johannes Decat trokken deze herfst naar Armenië, in de hoop stukjes van die roodgerijpte Armeense ziel vast te leggen.

Al snel werd duidelijk dat het land zich op een sleutelmoment in haar geschiedenis bevindt. Op 19 september wist buurland Azerbeidzjan de betwiste Armeense exclave Nagorno-Karabakh in te nemen. Ruim 100,000 etnische Armeniërs, het gros van de lokale bevolking, vluchtten naar het moederland.

Een maand later lijken weinig mensen nog wakker te liggen van Armenië. Veel vragen blijven echter onbeantwoord. Wat met de 100,000 vluchtelingen die nu in Armenië wonen? Kan de Armeense president Pashinyan nog aanblijven? Moet het land vrezen voor een volgende aanval, ditmaal in het zuiden van het land? Op wie kan Armenië nog rekenen, nu zowel Rusland als de EU de andere kant opkijken? Welke weg zal het land inslaan?

Op zoek naar antwoorden, spraken Emiel en Johannes met Armeniërs uit alle lagen van de bevolking, van mensenrechtenactivisten tot boeren die bereid zijn de wapens op te nemen voor hun droom van een Groot-Armenië. Ze mochten op de koffie bij moeders van gesneuvelde en vermiste soldaten en bezochten grensdorpjes waar de mensen hebben leren leven in het vizier van vijandelijke snipers. Deze en tal van andere gesprokkelde verhalen lees je in een reeks artikelen in MO* en Apache.