Terugkeren naar Irak, een kapot land

De voorbije jaren keerden duizenden Irakezen vrijwillig terug uit België naar Irak. Wie terugkeert, heeft daar vaak niet echt voor gekozen, ook al heet het dan “vrijwillig” te zijn. De vrijwillige terugkeerders uit ons land hebben vaak een mislukte asielprocedure achter de rug. Anderen konden de ellenlange wachttijden, met grote kans op een negatieve uitspraak, niet aan – in de jaren 2015 en 2016 konden de Belgische asielinstanties de toeloop niet aan –, en ze misten hun familie.

Hoe doe je dat, een streep trekken onder het leven dat je kent, weggaan, en er dan naar terugkeren? Hoe kunnen Europese lidstaten die inzetten op de terugkeer van uitgeprocedeerde asielzoekers inzetten op betere re-integratie na terugkeer? MO*-journaliste Tine Danckaers die eerder reportages maakte over terugkeer naar het Noord-Iraakse Erbil en het Afghaanse Kaboel, trok deze keer, samen met fotograaf Karim Abraheem naar bommenstad Bagdad. In de Iraakse hoofdstad waar op dat moment alweer een nieuwe zware bomaanslag plaatsvond, ontmoette Tine Danckaers Iraakse terugkeerders. Ze sprak er over uitzichtloosheid – met stip de belangrijkste pushfactor om te vertrekken, ingebakken corruptie, het verlangen naar veiligheid, over berusting en het belang van re-integratiesteun.